Μικρή διατροφική ιστορία του σκύλου

Από τότε που έγινε οικόσιτος, ο σκύλος σταμάτησε να τρώει κρέας όπως έτρωγαν οι άγριοι πρόγονοί του και προοδευτικά άρχισε να τρώει ότι φαγητό που του έδινε ο άνθρωπος, ανάλογα με τις εποχές και τα ιδιαίτερα καθήκοντα που εκπληρούσε και όσο το επέτρεπαν και οι συνθήκες της ζωής ανάλογα με το περιβάλλον που ζούσε και τρεφόταν.

Τα κυνηγόσκυλα μέχρι τον 19ο αιώνα τρέφονταν αποκλειστικά με ψωμί, φτιαγμένο από διάφορα δημητριακά (κριθάρι, σίκαλη κλπ) και από κρέας κυρίως τα σπλάχνα που δίνονταν κατ’ εξαίρεση μετά από το κυνήγι ή και για να δυναμώσουν τα αδύναμα σκυλιά.

Τα τσοπανόσκυλα των φτωχών περιοχών, όπως για παράδειγμα στην Ανατολία, ήταν πολύ ευχαριστημένα όταν διατρέφονταν με βάση τα δημητριακά και τα γαλακτοκομικά προϊόντα και αυτό χωρίς να πέφτει η αποδοτικότητά τους στη δουλειά.

Αν λοιπόν εξαιρέσουμε τα κυνηγόσκυλα που πήγαιναν στο κυνήγι του αγριογούρουνου και τα σκυλιά που πήγαιναν στο πόλεμο τα οποία έτρωγαν ευχαρίστως κρέας προκειμένου να αποκτήσουν σφρίγος, καθώς επίσης και τα σκυλιά που έσερναν έλκηθρο που ιστορικά διατρέφονταν με κρέας φώκιας, θαλάσσιου ίππου ή και αποξηραμένο κρέας, το κρέας παλιά ήταν προαιρετικό για τον σκύλο. Παρόλα αυτά όμως επειδή και ο τρόπος ζωής τους στην ύπαιθρο ήταν περισσότερο αυτόνομος, οι σκύλοι είχαν το περιθώριο να συμπληρώσουν το καθημερινό τους διαιτολόγιο ανάλογα με τις δυνατότητες του αγροτικού τους περιβάλλοντος.

Με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, το κρέας άρχισε να ενσωματώνεται όλο και πιο πολύ στη διατροφή του σκύλου, αντικαθιστώντας το ψωμί και τα δημητριακά όπως συνέβη άλλωστε και με τον άνθρωπο που έπαψε να λέει ότι δουλεύει για να «βγάλει το ψωμί του» αλλά για να «κερδίσει το μπιφτέκι του».

Αφού το κρέας έγινε τον 20ο αιώνα σύμβολο πλούσιας διατροφής θεωρήθηκε και για τον σκύλο διατροφική πανάκεια, ο οποίος επαναπροσδιορίσθηκε ως αποκλειστικά σαρκοφάγος.

Αυτή η υπεραπλούστευση δυστυχώς μας κάνει να ξεχνάμε τις προγονικές συνήθειες του σκύλου, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ικανός στο να αξιοποιεί και άλλα προϊόντα εκτός από τα ζωικά.

Αυτή η εξέλιξη καταγράφηκε και λόγω της μεγάλης αλλαγής στο θέμα του κύρους του σκύλου που συνέβη αυτή τη περίοδο: από ένα ρόλο καθαρά λειτουργικό (κυνήγι, φύλαξη, άμυνα) ο σκύλος πέρασε σε ένα ρόλο πιο κοινωνικό και ενσωματώθηκε στην οικογένεια, η οποία πολλές φορές δεν βλέπει πλέον σαν θεμελιώδες το θέμα της χρησιμότητάς του αλλά τον έχει κάνει πλέον αντικείμενο της αγάπης και του κύρους της.

Η βιομηχανική διατροφή εμφανίζεται στην αρχή του 20ου αιώνα και στηρίζεται στην αναγνώριση της τρυφερότητας που αποδίδεται πλέον στο σκύλο και έτσι χτίζεται μια ολόκληρη αγορά, καλά εξειδικευμένη που συνοδεύει την αστυφιλία και την εξέλιξη του τρόπου ζωής στις μεγάλες πόλεις. Αυτός ο τρόπος διατροφής οπωσδήποτε αλλάζει ανάλογα με τη ζήτηση εκ μέρους των ιδιοκτητών και ποικίλλει ανάλογα με τους προσανατολισμούς της δηλ. αν ο σκύλος πλέον θεωρείται μέλος της οικογένειας ή αν έχει και ειδικά καθήκοντα.

Αν και αυτή η κατάτμηση σε δύο πόλους φαίνεται να είναι λίγο άκαμπτη, δεν παύει πάντως να αντανακλά τις δύο θεμελιώδεις στάσεις των ιδιοκτητών, για τους οποίους το να δώσουν στο σκύλο τους να φάει είτε απλά δείχνει τη διάθεσή τους να τον ταΐσουν είτε προβάλλει μια καθημερινή ιεροτελεστία που σε μεγάλο βαθμό εκφράζει τη τρυφερότητά τους.